வசிஷ்டரின் பெருமை

வஸிஷ்டரின் பெருமை வாக்கிற்கெட்டாதது. மிகவும் அமைதியானவர். 

ஆனால் அனைத்து நற்செயல்களுக்கும் வித்தானவர். லோக ஷேமத்தை 

உத்தேசித்து பூமண்டலத்தில் வாழ்ந்து வந்தார். அருந்ததி என்ற 

கற்புக்கரசியை மனையாளாகக் கொண்டு இல்லறம் நடத்தி வந்தார். 

இல்லறம் நடத்தியபோதும் பற்றற்றவர்.

ஞானக்களஞ்சியமாய் அவர் உள்ளதைக் கண்டு ஆதிராஜனான மனு 

அவரைத் தனக்குப் புரோகிதராய் வரித்தார். மனுவிற்கு புத்திரகாமேஷ்டி 

நடத்திவைத்து புத்திரபாக்கியத்தை ஏற்படுத்தியவர். இக்ஷ்வாகு வம்சத்தில் 

வந்த மன்னர்களின் குறையனைத்தையும் தீர்த்து வைத்தவர்.


வஸிஷ்டரின் பெருமைகளைக் கூறாத இதிஹாஸ புராணங்கள் 

உலகிலில்லை. துச்சாதனன் என்ற வெறியன் த்ரௌபதியின் துயிலை 

அவிழ்க்க எண்ணுகையில் அவள் “கோவிந்தா!” என்று கதறினாள். அவளுக்கு 

அனந்த வஸ்திரங்கள் கிடைத்தன. அவள் மானம் காக்கப்பட்டது. அந்த 

த்ரௌபதிக்கும், “ஆபத்து காலங்களில் கோவிந்த நாமத்தை 

உரக்கக்கூறினால் நீ ரக்ஷிக்கப்படுவாய்” என்று உபதேசித்தது 

வஸிஷ்டர்தான். இவ்வாறு மஹாபாரதம் கூறுகிறது.

அனைத்தையும் தரவல்ல காமதேனுவையே தன் வீட்டில் வைத்துக் 

கொண்டும், தன் அக்கினி ஹோத்திரத்திற்காக வேண்டிய நெய்யை மட்டிலும் 

காமதேனுவிலிருந்து எடுத்துக் கொண்டார் வஸிஷ்டர். விஷயபோகங்களை 

எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அனைத்தையும் அருளவல்ல காமதேனுவும், 

அதன் கன்றான நந்தினியும் கூட வஸிஷ்டரின் அருளை வேண்டி, நாடி 

வஸிஷ்டர் வீட்டு வாயிலில் நின்று கொண்டிருந்தன என்பது 

புராணப்பிரஸித்தம்.

விசுவாமித்திரன் என்கிற மன்னனும் கூட “தானும் வஸிஷ்டரைப் போல் 

ஆகவேண்டும்” என்கிற உத்வேகத்தால்தான் கடுமையான தவமியற்றி 

ப்ரும்ம ரிஷியானார். இவ்வாறு விசுவாமித்திரருக்கும் 

முன்னுதாரணமானவர்.

விசுவாமித்திரரையே பிரமிக்க வைக்கும் வண்ணம் வஸிஷ்டரின் ஒரே ஒரு 

ப்ரும்மதண்டம் விசுவாமித்திரர் செலுத்திய அனைத்து வஸ்திர 

சஸ்திரங்களையும் தவிடு பொடியாக்கியது.

வஸிஷ்டாஸ்ரமத்தைப் பற்றி ஸ்ரீஇராமாயணத்திலுள்ள வருணனையை 

இங்கு காண்போம். “வஸிஷ்டாஸ்ரமத்தில் கொல்லென்று மலர்கள் 

மலர்ந்துள்ளன. ஸித்தர்கள், சாரணர்கள், தேவர்கள், கந்தர்வர்கள், 

கின்னரர்கள் அனைவருமிருந்தனர். பல்வேறு பறவைகள் இருந்தன. 

ப்ரசாந்தமான மான் மந்தைகள் மேய்கின்றன. ப்ரும்மரிஷிகள் 

அவ்வாஸ்ரமத்தை அலங்கரிக்கின்றனர். அக்னிக்கீடாய் ஜ்வலிக்கும் 

தவயோகிகளும் ஸித்தர்களும் அவ்வாஸ்ரமத்திலிருந்தனர். காய்ந்த 

இலைகளை மட்டுமே தின்று வாழ்பவர்களும், தண்ணீர் மட்டுமே 

பருகுபவர்களும், காற்றை மட்டுமே தன் உணவாய்க் கொண்டவர்களும், 

காய்கனிகளை மட்டுமே உண்பவர்களும், ப்ரும்ம தேவனுக்கீடான தேஜஸ் 

கொண்ட ஸித்தர்களும் அங்கு விளங்கினர். அங்குள்ளவர்கள் மனவடக்கம் 

கொண்டவர்கள். கோபத்தையும், புலன்களையும் வென்றவர்கள். ராக 

த்வேஷங்கள் அற்றவர்கள்; நித்திய-திருப்தர்கள், ஜபம், ஹோமம் செய்யும் 

வாலகில்யர்களும், வைகானஸர்களும் அங்கு வாழ்ந்தனர். வஸிஷ்டரின் 

ஆஸ்ரமம் மற்றொரு ப்ரும்மலோகமாய் ஜ்வலிக்கிறது (இராமாயணம்-1)

மாந்தாதா, ஸத்யகீர்த்தி ஹரிச்சந்திரன், பகீரதன், இக்ஷ்வாகு, 

திலீபன, தசரதன் முதலிய மாமன்னர்களும் வஸிஷ்டாஸ்ரமத்தில் பயின்று 

வஸிஷ்டரால் உருவாக்கப்பட்டவர்களே ஸாக்ஷாத் பகவான் 

இராமச்சந்திரனே வஸிஷ்டரின் சிஷ்யன்தான். ஸர்வ சாஸ்திரங்களும் எந்த 

இறைவனைப் போற்றுகிறதோ, அந்த இறைவனின் அவதாரமான 

ஸ்ரீஇராமனுக்கும் சாஸ்திரங்களைத் தனியாகக் கற்க அவசியமுண்டோ? 

இல்லை.

இருப்பினும் மற்றவர்களுக்கு குரு மகிமையைக் காட்ட விரும்பி குருவிடம் 

அனைத்து சாஸ்திரங்களையும் கற்றார். களங்கமற்ற ஞானமுடைய 

ஸ்ரீஇராமன் குருமகிமையை உலகில் பிரகடனமாக்க வேண்டி ஒரு லீலை 

புரிந்தார். இதுவே யோக வாஸிஷ்டத்தில் விவரிக்கப்படுகிறது.

விசுவாமித்திரர் தன் வேள்வியைக் காக்க தசரதரிடம் வந்து ஸ்ரீஇராமனைக் 

கேட்டார். அப்போது தசரதர் தன்னுடைய ஒரு ஸேவகனை விட்டு 

ஸ்ரீஇராமனை அழைத்துவரச் சொன்னார். ஸேவகனும் தசரதரிடம் 

சொன்னார்: “குருகுலவாஸம் முடிந்து க்ஷேத்திராடனம் செய்து திரும்பிய 

ஸ்ரீஇராமனிடம் ஒரு பெரும் மாற்றம் தெரிந்தது. அவர் செயல்களில் 

ருசியற்றவாறு ஸதா மௌனத்திலேயே உள்ளார்.” இவ்வாறு கூறிவிட்டு 

ஸ்ரீஇராமனை அழைத்துவந்தார்.

ஸ்ரீஇராமன் அங்கு வந்து தந்தையையும், குருவையும், விசுவாமித்திரரையும் 

வணங்கினார். விசுவாமித்திரர் ஸ்ரீஇராமனை உற்று நோக்கினார். அவரின் 

முகத்தில் அமைதி தவழ்ந்தது. பற்றற்ற நிலை தெளிவாகத் தெரிந்தது. 

அவரின் கண்களிலுள்ள ஒளியால் அவையிலுள்ள அனைவரும் 

அமைதியானார்கள். ஸ்ரீஇராமனை, விசுவாமித்திரர், “இராமா! யாத்திரைகள் 

நன்கு நடந்தனவா?” என வினவினார்.

ஸ்ரீஇராமன் பதிலுரைத்தார் “என் தீர்த்த யாத்திரையில் நான் எத்தனையோ 

ஜனங்களையும், கிராமங்களையும், நகரங்களையும் கண்டேன். 

அண்டசராசரத்திலும் துலங்கும் ஓர் உண்மை யாதெனில்-



“அஸ்திரா: ஸர்வ ஏவைதே ஸசராசர சேஷ்டிகா:” ‘அனைத்தும் 

நிலையற்றது’ என்பதேயாம். ப்ரபஞ்சத்தில் காணும் ஸமஸ்த 

நாமரூபங்களும் நிலையற்றிருப்பினும் அஞ்ஞானத்தால் நிலைத்தன 

போலும், அகந்தையால் ஜீவனுடையது போலும் காட்சியளிப்பது 

விந்தையே.

இவை அனைத்தையும் உணர்ந்த நான் பற்றற்றுள்ளேன்.

நாபினந்தாமி மரணம் நாபினந்தாமி ஜீவிதம்

யதா திஷ்டாமி திஷ்டாமி ததைவ விகதஜ்வர:

எதிலும் விருப்பு-வெறுப்பு இல்லை. மரணத்திலும் பற்றில்லை. வாழ்விலும் 

பற்றில்லை. இருந்தபடி இருக்கிறேன். எந்தச் செயலிலும் ருசியில்லை. 

ஆசை என்கிற நோயுமில்லை.”

இதைக் கேட்டு தேவர்கள் ஸ்ரீஇராமன் மேல் புஷ்பவர்ஷம் செய்தனர். 

ஸ்ரீஇராமனின் பற்றற்ற நிலையைப் போற்றினர். உடனே விசுவாமித்திரர் 

கூறினார். “இராமா! உன்னிடம் அனைத்துமுள்ளன. தனியாக உனக்கு யாரும் 

புகட்டவேண்டிய பாடமேதுமில்லை. உனக்குள்ளேயே உள்ள ஞானத்தை 

சிஷ்டரான வஸிஷ்ட முனிவர் வெளியில் கொண்டுவரட்டும்.

ரகூனாமேஷ ஸர்வேஷாம் ப்ரபு: குலகுரு: ஸதா


ஸர்வக்ஞ: ஸர்வஸாக்ஷீ ச த்ரிகாலாமலதர்சன:

“இராமா! இம்முனிவர் இக்ஷ்வாகு வம்சத்திற்கே குலகுரு; ஸர்வக்ஞர்; 

ஸர்வஸாக்ஷி; த்ரிகால ஞானி.”

“முனிவரே! எங்கு தங்களைப் போன்ற ஞானியர், புனிதர், பற்று, அச்சம், 

குரோதம் தவிர்த்தவர் உபதேசிக்கின்றனரோ, அங்கு ஸ்ரீஇராமனைப் போன்ற 

சற்சீடர்களுக்கு உள்ளம் விஸ்ராந்தியை அடையும். ஸ்ரீஇராமன் 

அப்பழுக்கற்றவன். அவனுக்கு நீர் செய்யும் உபதேசம் வீணாகாது. சுத்தமான 

கண்ணாடியில் முயற்சி ஏதுமற்றே உருவம் தெரிகிறதல்லவா?”

விசுவாமித்திரரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி வஸிஷ்டர் ஸ்ரீஇராமனுக்கு 

விஸ்தாரமாய் உபதேசித்தார். அதுவே யோகவாஸிஷ்டம் என்று புகழ்பெற்ற 

சாஸ்திரமாகும். அதுவும் வால்மீகி இராமாயணம் அளவிற்கு மிகப்பெரிய 

நூல். இருபத்தி ஐயாயிரம் ஸ்லோகங்களுக்கும் மேற்பட்டது. அனைத்தும் 

வேதாந்த உபதேசம். அதிலிருந்து சில துளிகளைக் காண்போம்:

அவித்யமானசித்தஸ்த்வம் ஸத்வஸம்ஸ்காரமாகத:


ப்ரவாஹபதிதேஷ்வேவ ஸ்பந்தஸ்வ ஸ்வேஷு கர்மஸு

எண்ண அலைகளில் மாட்டிக் கொள்ளாமல், சுத்த ஸத்வத்தில் நிலை 

பெற்றவனாய், பிரவாகமாய் ஓடும் உன் செயல்களில் பற்றற்றுச் 

செயல்படு.

கம்ய தேசைக நிஷ்டஸ்ய யதா பாந்தஸ்ய பாதயோ:


ஸ்பந்தோ விகத ஸங்கல் பஸ்ததா ஸ்பந்தஸ்வ கர்மஸு

செல்ல வேண்டிய இடம் நிர்ணயமான வழிப்போக்கனுக்கு எந்த 

சங்கல்ப-விகல்பமுமற்று எப்படி பாதங்கள் சலிக்கின்றனவோ அப்படி 

செயல்படு.

ஸர்வ கர்ம பலாபோகமலம் விஸ்ம்ருத்ய ஸுப்தவத்

ப்ரவாஹபதிதே கார்யே ஸ்பந்தஸ்வ கதவேதனம்

கர்ம-பல-போகங்களை உருவாக்கும் அழுக்கை அறவே மறந்து, 

உறங்குபவனைப் போல் சித்த சலனமற்று, ஸ்வானுபூதியில் 

நிலைபெற்று செயல்களில் சலனம் கொள்.

ரஸபாவமனமந்தஸ்தே மாலம் பவது கர்மஸு

தாருயந்த்ரமயஸ்யேவ பரார்த்தமிவ குர்வத:

மற்றோருக்காகவே செயலைச் செய்; உள்ளே நிலைபெறு 

சைதன்யரஸம் செயல்களில் பற்றுவடிவில் சிதறுவது போலாக 

வேண்டாம். இயந்திரம் இயங்குவது போல் இறைபணிக்காக இயங்கு.

கர்தவ்யமஸ்தி ந மமேஹஹி கிஞ்சிதேவ

ஸ்தாதவ்யமித்யதிமனா புவி ஸம்ஸ்திதோஸ்மி

ஸம்சாந்தயா ஸததஸுப்ததியைவ வ்ருத்யா

கார்யம் கரோமி ந ச கிஞ்சிதஹம் கரோமி

“இராமா! என்னைக் காண்பாய். எனக்குச் செய்ய வேண்டியது 

ஏதுமில்லை. ஏதோவொரு செயலால்தான் நான் பூர்ணமாக 

வேண்டுமென்கிற அவசியமுமில்லை. உணர்ச்சிகளுக்கு வசப்படாமல் 

இருக்க வேண்டும் என்று இருந்து வருகிறேன். சாந்தமான 

வ்ருத்திகளைக் கொண்டு லோக«க்ஷமமான செயல்களை மட்டுமே 

செய்து வருகிறேன். அச்செயல்களிலும் கூட எனக்குப் பற்றில்லை. 

இப்படியே நீயும் செயல்களைச் செய்தாலும் அவற்றில் பற்றற்று வாழ்.”

ஸ்ரீஇராமன் வஸிஷ்டரின் உபதேசங்களை உள் நிறுத்தி சிறந்த கர்ம 

வீரனானார். வஸிஷ்டருக்கு இவ்வளவு பெருமைகள் உள்ளன.

வஸிஷ்டர் பரம்பரையே குருபரம்பரை. இதிலுள்ள ஒவ்வொருவரும் 

மஹான்கள். நாராயணன் ப்ரும்ம தேவனுக்கு ப்ரும்ம வித்யையை 

உபதேசித்தார். வஸிஷ்டர் பிரும்மாவின் சீடரும், புத்திரருமாவார். அவரின் 

உபதேசமே யோக வாஸிஷ்டம். அவரின் புத்திரர் சக்தி. சக்தியின் 

புத்திரராயும், வஸிஷ்டரின் சிஷ்யராயும் தோன்றியவர் பராசரர். இவர் 

ஸ்ரீவிஷ்ணுபுராணம் மூலமாக வேதாந்தத்தை விஸ்தரித்தார். இவரின் 

தவப்புதல்வர் வேதவ்யாஸரே ப்ரும்மஸாத்திரங்களையும் 

மஹாபாரதத்தையும், புராணங்களையும் அருளிச்செய்தார்.

வேதவ்யாஸரின் சிஷ்யர் சுகர் பாகவதபுராணத்தைத் தந்தவர். அவரின் 

சிஷ்யர் கௌடபாதர் ‘மாண்டூக்ய காரிகை’ என்னும் அரிய வேதாந்த நூலை 

அருளிச்செய்தவர்.

பிரம்மரிஷி - வசிஷ்டர்

ஆதிவசிஷ்டரை பிரம்ம தேவரின் மனுபுத்திரன் என்று சொல்லுகிறார்கள் . முதலில் பிரம்மரிஷி வசிஷ்டர் பிரம்மதேவரின் மூச்சிலிருந்து தோன்றினார் . அடுத்து பிரம்மாவால் உருவாக்கப்பட்ட அக்னியிலிருந்து வசிஷ்டர் தோன்றினார் . மூன்றாவது முறையாக ஊர்வசியின் அழகில் மயங்கிய வருணபகவான் மூலமாக விழுந்த விதையிலிருந்து தோன்றினார் . வசிஷ்டர் , கர்தாம் என்பவரின் மகள், கபிலரின் சகோதரியுமான அருந்ததியை மணந்து கொண்டார் . கணவனையே உலகமென்று நினைத்து வாழ்பவளை அருந்ததி என்று அழைக்கலாம் . இத்தகைய நல்ல குணங்களைக் கொண்ட அருந்ததி வானத்தில் நட்சத்திரமாகத் திகழ்கிறாள் .

திருமணமான புதிய தம்பதியர்கள் சந்தோசமான வாழ்க்கையைத் தொடங்குவதற்கு அருந்ததி நட்சத்திரத்தைப் பார்ப்பது வழக்கமாகும் . வசிஷ்டருக்கும் நிமி அரசருக்கும் சிறிய வாக்குவாதம் நடந்தது . இதனால் வசிஷ்டர் சூரிய வம்சத்திலிருந்து விலகிக் கொண்டு இச்சவாகு வம்சத்தின் பூசாரிப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டார். வசிஷ்டர் தசரத மகாராஜாவிற்கு புத்திரபாக்கிய யாகத்தை நடத்தி வைத்தார் . வசிஷ்டர் தசரதரின் முதல் புத்திரன் ஸ்ரீராமருக்கு குருவாக இருந்து சகல வித்தைகளையும் கற்றுக் கொடுத்தார் .

வசிஷ்டர் , விஷ்வாமித்திரருக்கு இடையே சிறிய போராட்டம் நடந்தது . வசிஷ்டர் வாயால் தன்னை பிரம்மரிஷி என்று அழைக்க வேண்டும் என்று விஷ்வாமித்திரர் ஆசைப்பட்டார் . விஷ்வாமித்திரர், ஆசையை நிறைவேற்றிக் கொள்ள நந்தினி பசுவையை நாடினார் . ஆனால் வசிஷ்டர் நந்தினியை ஆஸ்ரம யாகத்திற்காக அனுப்பி வைத்தார் . எதற்கும் மசியாத வசிஷ்டரை அழிக்க விஷவாமித்திரர் ஆயுதத்தோடு அவருடைய குடிசைக்கு இரவு வேளையில் நுழைந்தார் . அப்போது வசிஷ்டர் அருந்ததியிடம் விஷ்வாமித்திரரின் சிறப்பை சொல்லிக் கொண்டார் .

தன்மீது உயர்ந்த எண்ணத்தைக் கொண்ட வசிஷ்டரை அழிக்க நினைத்ததை எண்ணி மன வேதனைப்பட்டார் . உடனே வசிஷ்டரின் பாதங்களில் விழுந்தார் . வசிஷ்டரும் விஷ்வாமித்திரரை தழுவிக் கொண்டு அவரை பிரம்மரிஷி என்று அழைத்தார் . யோக வசிஷ்டர் ராமாயணம் , ஸ்ரீராமருக்கும் வசிஷ்டருக்கும் இடையே நிகழ்ந்த உரையாடலை பற்றிச் சொல்லுகிறது . பிரம்மரிஷி வசிஷ்டரும் சப்த ரிஷிகளில் ஒருவராக கருதப் படுகிறார் .

VASHISHTAR - INTRODUCTION

Vashishta (Sanskrit: वशिष्ठ, वसिष्ठ, Thai: Vasit) is one of the Saptarishis (Seven Great Sages Rishi) in the seventh, i.e. the present Manvantara,Vashista is a manasputra of God Brahma. He had in his possession the divine cow Kamadhenu, and Nandini her child, who could grant anything to their owners. Arundhati is the name of the wife of Vashista.

Vashista one of 9 Prajapatis is credited as the chief author of Mandala 7 of the Rigveda. Vashista and his family are glorified in RV 7.33, extolling their role in the Battle of the Ten Kings, making him the only mortal besides Bhava to have a Rigvedic hymn dedicated to him. Another treatise attributed by him is "Vashista Samhita" - a book on Vedic system of electional astrology.

Tales featuring Vashista

Vashista is featured in many tales and folklore, a few of which are briefly described below. In the Ramayana Vashista appears as the court sage of king Dasharatha.

The tale of Vashistha

Sage Vashistha was Ram's guru and the Rajpurohit of Ikshwaku dynasty. He was a peace-loving, selfless, intelligent and great Rishi. He had established Gurukula (residential college) on the banks of the river beas, where he and his wife Arundhati were taking care of thousands of students.

Vashistha was the Sadguru of his time, possessing 20 "kala's" (divine arts) and had complete knowledge of the whole cosmos and the god. Many of his Shlokas are found in Vedas as well.

Vashistha summons Kamadhenu alias Sabala, the cow of abundance, to provide for a feast

Vashista possessed a cow named Nandini daughter of Kamadhenu who could instantly produce food enough for a whole army. The king Kaushika (later called Vishwamitra), who visited Vashistha's hermitage, was very impressed with the cow and tried to take it away from Vashistha by force, but Kamadhenu/Nandini's spiritual power was too great for him.

After being unable to conquer Nandini, Vishwamitra decided to acquire power himself through penance like Vashistha. He gained much power and many divine weapons from Shiva. Once again he attempted to conquer Kamadhenu/Nandini. But even the divine weapons he acquired could not defeat the power of Kamadhenu/Nandini.

Vishwamitra finally decided to become a Brahmarishi himself, he renounced all his possessions and luxury and led the life of a simple forest ascetic.

The tale of King Dileepa

King Dileepa or Dilip was a king of the Raghuvamsha dynasty. He had a wife named Sudakshina, but they had no children. For this reason, Dileepa visited the sage Vashistha in his ashram, and asked him for his advice. Vashistha replied that they should serve the cow Nandini, child of Kamadhenu, and perhaps if Nandini was happy with their service, she would bless them with a child. So, according to Vashistha, Dileepa served Nandini every day, and attended to her every need for twenty-one days. On the twenty-first day, a lion attacks Nandini. Dileepa immediately draws his bow and tries to shoot the lion. But he finds that his arm is paralysed and cannot move. He reasons that the lion must have some sort of divine power. As if to confirm this, the lion started to speak to him. It said that Dileepa had no chance of saving the cow because the cow was the lion's chosen meal. The lion tells Dileepa to return to Vashistha's ashram. Dileepa replies by asking if the lion would let Nandini go if he offered himself in Nandini's place. The lion agreed and Dileepa sacrificed his life for the cow. But then the lion mysteriously disappeared. Nandini explained that the lion was just an illusion to test Dileepa. Because Dileepa was truly selfless, Nandini granted him a son.

Arundhati and Vashishtha pair of stars

In traditional Indian astronomy, pair of Alcor and Mizar in constellation Ursa Major is known as Vashishtha and Arundhati

Mizar is known as Vasistha and Alcor is known as Arundhati in traditional Indian astronomy.The pair is considered to symbolize marriage (Vashishtha and Arundhati were a married couple) and, in some Hindu communities, priests conducting a wedding ceremony allude to or point out the constellation as a symbol of the closeness marriage brings to a couple.

Vashista Ashram

Brahmrishi Vashistha had an Ashram in Ayodhya that was spread over 40 acres (160,000 m²) of land. Today all that remains of it is a small ashram in about one fourth of an acre of land. The ashram has within it a well that is believed to be the source of the river Saryu. Brahmarishi Vashistha was the Guru of the Suryavamsha. The King at that time was King Ishvaku who was the king of Ayodhya. He was a noble king and thought of the well being of his subjects. He approached Sage Vashista telling him that the land had no water and requested him to do something to let the kingdom have adequate water. Sage Vashistha performed a special prayer and the river Saryu is said to have started flowing from this well. Sarayu is also known as Ishvaki and Vashisti. It is said that the well is connected underground with the river. Many spiritual people who visit this ashram find an enormous spiritual energy around this well. Some believe that this is one of the better spiritual tirth's in Bharat (India).

There is also another ashram past Rishikesh on the way to Kaudiyala on the Devprayag route that is known as Vashistha Guha Ashram. The ashram itself is located on the banks of the River Ganges and it is a very beautiful place. It has a wonderful long cave with a large dark Shivaling installed at the end inside. The head of the ashram is a Sanyasi monk of South Indian origin by the name of Swami Chaitanyanandji. There is also another cave smaller to the side facing the river called 'Arundhati's Cave', also known as 'the Jesus Cave', since the 1930's when Papa Ramdasji had mentioned in his book about his vision of Lord Jesus there.

Vasistha In Buddhism

In the Buddhist Vinaya Pitaka of the Mahavagga (I.245) section the Buddha pays respect to Vasistha by declaring that the Veda in its true form was declared to the Vedic rishis "Atthako, Vâmako, Vâmadevo, Vessâmitto, Yamataggi, Angiraso, Bhâradvâjo, Vâsettho, Kassapo, and Bhagu" and because that true Veda was altered by some priests he refused to pay homage to the altered version.

Vashista head

A copper item representing a human head styled in the manner described for the Rigvedic Vashistha has been dated to around 3700 B.C. in three western universities using among other tests carbon 14 tests, spectrographic analysis, X-ray dispersal analysis and metallography.This indicates that some Rigvedic customs were already known at a very early time. The head was not found in an archaeological context, as it was rescued from being melted down in Delhi.